Broń kolekcjonerska - hobby dla miłośników strzelectwa

W Polsce rośnie popularność broni kolekcjonerskiej. Ze statystyk policyjnych wynika, że w 2017 roku wydano dwukrotnie więcej pozwoleń na posiadanie takiej broni niż w roku 2016.

Skąd taka pasja kolekcjonerska wśród Polaków? Wyjaśnienie jest proste – dużo łatwiej jest uzyskać pozwolenie na posiadanie broni w celu kolekcjonerski niż na przykład do ochrony osobistej, gdzie należy udokumentować realne zagrożenia, przed jakimi chcemy się bronić. I tylko od osoby rozpatrującej wniosek zależy, czy uzna zagrożenie za obiektywnie istniejące czy będące naszym subiektywnym odczuciem. Zgodnie z przepisami, zagrożenie musi być „realne, trwałe i ponadprzeciętne” by zostało uznane za wystarczająco ważną przyczynę do wydania pozwolenia na broń.

Czym jest broń kolekcjonerska?
Wiele osób myli broń kolekcjonerską z bronią zabytkową. Tymczasem nie są to wcale egzemplarze stare, zardzewiale i nienadające się do użytku. W Polsce nie ma jednak żadnej definicji broni kolekcjonerskiej, która określałaby jej typ, sprawność itp. Cechą wyróżniającą jest tu cel. Ten sam Glock może być uznany za broń do ochrony osobistej lub za broń kolekcjonerską. Prawo zezwala na kolekcjonowanie dowolnego typu o ile tylko jest ona dopuszczona na rynek cywilny. Nie musi mieć przy tym żadnej szczególnej wartości. Mówiąc wprost – większość kolekcjonerów po prostu chce mieć broń, a wpisanie tego celu znacząco ułatwia im uzyskanie zezwolenia.

Co ważne, broni kolekcjonerskiej można używać. Nic nie stoi na przeszkodzie, by zabrać ją np. na strzelnicę. Widać więc wyraźnie, że różnice pojawiają się wyłącznie na gruncie formalnym i wiążą się z łatwością załatwienia wymaganych formalności.

Co trzeba zrobić, żeby dostać pozwolenie na posiadanie broni kolekcjonerskiej?
Procedura jest wielostopniowa. Przede wszystkim należy wystąpić z podaniem do Komendanta wojewódzkiego Policji w miejscu naszego stałego zamieszkania. W Podaniu należy określić rodzaj broni, o jaką się ubiegamy oraz liczbę egzemplarzy. Należy także podać ważną przyczynę, dlaczego chcemy mieć bron w celu kolekcjonerskim. W praktyce oznacza to konieczność przedstawienia dokumentów potwierdzających, że należymy do odpowiedniego stowarzyszenia kolekcjonerskiego. Im dłuższy staż członkowski tym większa szansa na pozytywne rozpatrzenie wniosku. Do wniosku należy też dołączyć orzeczenie lekarskie i psychologiczne wydane przez upoważnionego lekarza i psychologa.

Kolejnym etapem jest dwustopniowy egzamin. W części teoretycznej należy wykazać się znajomością obowiązujących przepisów dotyczących posiadania i używania broni. Fundamentem jest tu ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji oraz przepisy wydane na jej podstawie. Należy też znać kodeks karny w zakresie przestępstw związanych z bronią. Wymagania są wysokie, bo test uznany jest za zdany tylko jeśli egzaminowany odpowie na wszystkie pytania. Choć jest ich zaledwie dziesięć, wystarczy jedna pomyłka, by nie zostać dopuszczonym do egzaminu praktycznego.

Druga część egzaminu to sprawdzian praktycznych umiejętności strzelania z danego typu broni. Jednak nie wystarczy udowodnić, że potrafimy celnie strzelać. Sprawdzane jest też postępowanie zgodne z regulaminem strzelnicy, a także umiejętność zachowania się, gdy broń okaże się niesprawna. Punktowana jest również umiejętność składania i rozkładania broni. Jeśli zdaliśmy egzamin teoretyczny, jednak nie udało się uzyskać pozytywnej oceny z części praktycznej, egzamin powtórkowy obejmuje tylko praktykę.